´De Schelpen Dwaas van het Strand´
Ze hadden hem weer nageschreeuwd, met stenen en met vuil gesmeten. Zijn ogen in het wit gezicht waren twee doffe, weggezonken spleten. Citaat: Uit een werk van Jo Landheer.
In de jaren dertig van de vorige eeuw leefde er in een badplaats op de Zuid-Hollandse Eilanden óók z´on jongen, met de toepasselijke bijnaam gekke óf malle Koosje en zijn achternaam was: de Smet. Koosje de Smet had een afwijking en gedroeg zich niet zoals de andere kinderen. Hij was altijd al een beetje vreemd, maar soms wel heel veel afwijkend, of onbegrepen gedrag. Koosje stond bekend om alle schelpen die op het strand lagen terug te werpen in de zee. Hij deed niets anders en had er altijd zin in. Hij pakte een schelp en gooide die tientallen meters de zee in en even later, soms een grote schelp dan weer een kleine en juichte daarbij, en hij schreeuwde die dingen horen niet op het strand, maar in de zee! Zo ging het in de zomer, winter en het hele jaar door. Op een dag kwam er een heer op het strand die bekend stond als de burgemeester. In deze tijd hadden alle kleine plaatsjes nog een burgemeester en voor de plaatselijke bevolking stond deze in hoog aanzien. Koosje was weer druk met het verzamelen van schelpen en gooide de een na de ander weer in zee en had niet door dat de burgemeester er aan kwam. De naam van de burgemeester was: van Rotsenburg. Toen plotsklaps Koosje de burgemeester zag verblikte en bloosde hij heel even, want dat was wel een bijzondere hoogstaande man. De burgemeester vroeg nieuwsgierig aan Koosje wat hij aan het doen was. "Waarom maak je je zo druk om die schelpen" vroeg de burgemeester op vriendelijke toon. "Maar, meneer...meneer..." Koosje stotterde even, het gaat maar alleen om deze schelp antwoorde Koosje. "Kijk!" hij pakte weer een schelp en gooide deze tien meter de zee in en Koosje zei. "Zelfs deze schelp is toch óók geholpen." De burgemeester wandelde verder en Koosje ging door met het schelpen verzamelen. Vanaf dat moment ging er iets vreemds met Koosje gebeuren. 15 jaar later na de 2e wereld oorlog begin jaren 50 ging burgemeester van Rotsenburg benzine tanken bij het nieuwe tankstation. Een flink uit de kluiten gewassen man met een witte overall kwam uit het witte, geel, rood omrande hokje naar buiten gelopen en pakte een slang uit een benzine pompsysteem. "Goede morgen mijnheer de burgemeester" zei de pompbediende en vroeg "moet ik hem helemaal volgooien". "Doe dat maar zei de burgemeester." Er ging zeker 60 liter in de Citroën Traction Avant. Toen na 5 minuten de tank vol was dat duurde erg lang in die tijd; stond de teller op de pomp met zwarte cijfertjes op Fl.13,51 en de tank was nu vol. "Moet het olie pijl ook nog even nagekeken worden" vroeg de bezinepompbediende? "Niet nodig!... jongstleden gebeurt" antwoorde de burgemeester. Met wat piepend geluid werd met spons en zeem de voorruit van de Citroën schoongemaakt. Dat hoorde zo in die tijd. De ramen waren schoon en de pompbediende vroeg heel beleefd "moet ik het op de rekening van de gemeente zetten? het is dertien gulden en een en vijftig cent." "Verrek zei de burgemeester... nu zie ik het pas, dat is Koosje van vroeger... maar nu zeg ik toch Koos." "Wat is dat een benzine pompbediende; wat knap van je dat je hier werkt." Koos moest even glimlachen. "Koos dit gaat niet op de rekening, ik rij privé vandaag." De burgemeester pakte zijn portemonnee en haalde er 4 papieren rijksdaalders, 3 losse guldens en twee kwartjes en een cent uit om te betalen. Hij overhandigde dit aan Koos. En daarna haalde hij nog een klein muntstuk uit zijn portemonnee. "Koos dit dubbeltje is voor jou omdat je zo je best doet." Maar burgemeester antwoorde Koos "dat hoeft toch niet, ik verdien nu toch geld." "Koos pak dat dubbeltje nou maar aan, want net als die schelpen die je vroeger in zee gooiden is dit dubbeltje toch ook geholpen." En Koos pakte het dubbeltje aan en bedankte de burgemeester. De Citroën reed weg en Koos ging vol goede moed in het witte, geel, rood omrande hokje zitten met een grote witte schelp aan de gevel.
"Leef geluk in jezelf van een goede dag werken, van het verlichten van de mist die ons omringt." ( Citaat: Henri Matisse)
Het toeval is de speelbal der wijzen; de speelbal der dwazen is het toeval.
Die zin zet echt aan het denken. Het toeval speelt een fascinerende rol in ons leven. Voor wijzen wordt het toeval gezien als een onderdeel van het leven dat zij kunnen navigeren en gebruiken om te leren en te groeien. Voor dwazen daarentegen, leidt het toeval tot verwarring en onbeheersbaarheid.
De Dubbele Aard van Toeval.
Toeval kan zowel positief als negatief zijn. De manier waarop iemand reageert op toevallige gebeurtenissen, zegt veel over hun wijsheid en veerkracht. Wijzen omarmen toevalligheden en zien ze als kansen om te leren. Dwazen daarentegen laten zich vaak overweldigen door de willekeurigheid van het leven.
Een wijs persoon begrijpt dat niet alles in het leven controleerbaar is. Zij accepteren dat sommige dingen buiten hun controle liggen en werken binnen de grenzen van wat ze kunnen beïnvloeden. Dwazen proberen alles te controleren, wat leidt tot frustratie en chaos wanneer dingen niet volgens plan verlopen.
Het verschil tussen wijzen en dwazen ligt in hun houding ten opzichte van het leven. Wijzen zijn flexibel, adaptief en zoeken betekenis in elke situatie. Dwazen daarentegen hebben vaak een starre houding en zien het toeval als een spelbreker in plaats van een leermeester.
Het is een mooie gedachte om over na te denken en te reflecteren hoe we zelf omgaan met toeval in ons leven.
"Accepteer het heden en blijf groeien door te leren"
Het leven is voortdurend in beweging en veranderd altijd. Vaak worden we geconfronteerd met uitdagingen die ons doen verlangen naar het verleden, naar een tijd die in ons geheugen misschien mooier lijkt dan de werkelijkheid. Echter, de essentie van persoonlijke groei en tevredenheid ligt in het volledig accepteren van het heden zoals het is. Dit idee wordt samengevat in de gedachte: "Accepteer dat het heden goed is; want het is zoals het is."
Het verleden romantiseren.
Mensen hebben de neiging om het verleden te idealiseren, vooral op momenten dat het leven tegenzit. Dit kan een gevoel van nostalgie oproepen, waarbij men gelooft dat de dingen vroeger beter waren. Maar deze overtuiging is vaak misleidend. Het verleden wordt gezien door een filter van herinneringen en emoties, waarbij de minder prettige aspecten vaak worden weggelaten. Door te denken dat het verleden beter was, kunnen we onszelf gevangen houden in een staat van ontevredenheid over het huidige moment. In plaats van het verleden te idealiseren, is het belangrijk om te erkennen dat het heden, ondanks de uitdagingen, goed is op zijn eigen manier. Elk moment, goed of slecht, draagt bij aan onze persoonlijke ontwikkeling en vormt de basis voor onze toekomst. We moeten leren om tevreden te zijn met wat we nu hebben, in plaats van vast te houden aan een geïdealiseerd beeld van hoe het vroeger was.
Wanneer het leven moeilijk is, krijgen we vaak het advies om actie te ondernemen: "Ga iets doen." Dit advies komt voort uit de overtuiging dat actie een manier is om controle te krijgen over je situatie. Het is inderdaad waar dat actief bezig zijn kan helpen om uit een negatieve spiraal te komen. Door doelen te stellen en te werken aan oplossingen kunnen we onszelf heroriënteren en een gevoel van vooruitgang ervaren. Toch is actie niet altijd voldoende. Soms, ondanks onze inspanningen, blijven de gewenste resultaten uit. In deze gevallen kan het nuttig zijn om een andere benadering te proberen: "Ga iets leren." Het leren van nieuwe vaardigheden of inzichten biedt niet alleen afleiding van de problemen, maar verrijkt ook onze kennis en vergroot onze mogelijkheden. Dit kan leiden tot nieuwe perspectieven en kansen die eerder onzichtbaar waren.
Leren is een krachtige manier om met tegenslagen om te gaan, omdat het ons helpt om te groeien en ons aan te passen aan veranderende omstandigheden. Waar actie zich richt op het oplossen van problemen in het moment, richt leren zich op het ontwikkelen van lange termijn vaardigheden die ons beter voorbereiden op toekomstige uitdagingen. Door continu te leren, versterken we onze veerkracht en ons vermogen om met veranderingen om te gaan. Daarnaast zorgt leren voor een gevoel van persoonlijke groei. Zelfs wanneer het directe resultaat van onze acties tegenvalt, is de kennis die we opdoen altijd waardevol. Het biedt ons de tools om nieuwe wegen te bewandelen en creatieve oplossingen te vinden voor de obstakels die we tegenkomen.
Het accepteren van het heden zoals het is, is een essentiële stap naar innerlijke rust en tevredenheid. In plaats van verlangen naar een geïdealiseerd verleden, moeten we ons richten op de mogelijkheden die het huidige moment biedt. Tegelijkertijd is het belangrijk om actief te blijven wanneer het leven tegenzit, maar als actie niet de gewenste resultaten oplevert, kan het leren van iets nieuws ons een waardevol alternatief bieden. Het combineren van acceptatie, actie, en leren stelt ons in staat om veerkrachtig te blijven, ongeacht de uitdagingen die we tegenkomen.
