We liepen langs het strand, hand in hand. De zon ging onder en kleurde de hemel roze en oranje. We hadden elkaar al een tijdje niet gezien, en er was veel om over te praten. Maar we zwegen, genietend van elkaars aanwezigheid. Ik voelde me gelukkig, maar ook een beetje onzeker. Ik wist niet wat hij van me verwachtte, of wat ik van hem wilde. Ik wist alleen dat ik bij hem wilde zijn, en dat hij me een gevoel van rust en vrede gaf. Hij kneep zachtjes in mijn hand en keek me aan. Zijn ogen waren blauw als de zee, en ze glinsterden in het licht. Hij glimlachte en zei: "Ik ben blij dat je er bent." Ik glimlachte terug en zei: "Ik ook." Hij stopte en trok me naar zich toe. Hij sloeg zijn armen om me heen en kuste me zachtjes op mijn lippen. Ik sloot mijn ogen en liet me meevoeren door het moment. Ik voelde zijn hartslag tegen mijn borst, en zijn adem in mijn nek. Hij fluisterde in mijn oor: "Loop samen, ga niet achter me aan, misschien weet ik niet hoe ik moet leiden. Ga niet door, misschien wil ik je niet volgen. Kom aan mijn zijde om samen te lopen." Ik opende mijn ogen en keek hem aan. Ik zag de liefde en de hoop in zijn blik. Ik knikte en zei: "Ja, laten we dat doen." We lieten elkaar los en pakten elkaars hand weer vast. We liepen verder, samen, langs het strand. De zon verdween achter de horizon, en de sterren kwamen te voorschijn. We wisten niet waar we heen gingen, of wat de toekomst zou brengen. Maar we wisten dat we samen waren, en dat was genoeg. Bingky & Friends ©
Ze hadden hem weer nageschreeuwd , Met stenen en met vuil gesmeten. Zijn ogen in het wit gezicht Waren twee doffe, weggezonken spleten. Een citaat uit de bundel van Jo Landheer Verzamelde Gedichten in 1954. Het is een ontroerend gedicht over een man die gepest wordt door de mensen om hem heen, maar die troost vindt in de zee en een zeester.
De Schelpenraper van het Zuid-Hollandse Strand
In de jaren dertig van de vorige eeuw leefde er in een badplaats op de Zuid-Hollandse eilanden óók zo´n jongen. Ze noemden hem Malle Koosje de Gek, maar zijn werkelijke achternaam was de Smet; Koosje de Smet . Koosje de Smet had een afwijking gekregen door zijn gedrag en zijn uiterlijk. Hij was altijd wel een beetje vreemd ; maar soms wel heel erg vreemd. Koosje stond bekend om bijna alle schelpen die op het strand lagen terug te werpen in de zee. Hij deed niets anders en had er altijd zin in. Hij pakte een schelp en gooide die in zee.. en daarna weer een allemaal de zee in en hij schreeuwde soms die dingen horen in de zee en niet op het strand. Zo ging het in de zomer de winter en het hele jaar door. Op een dag kwam er een heer op het strand die bekend stond als de burgemeester. In die tijd hadden alle kleine plaatsjes nog een burgemeester en voor de bevolking stonden deze in hoog aanzien. Koosje was weer druk met het verzamelen van schelpen en gooide de een na de andere weer in zee en had niet in de gaten dat de burgemeester er aankwam. De naam van de burgemeester was Van Rotsenburg. Toen plotsklaps Koosje de burgemeester zag verblikte en verbloosde hij heel even, want dat was wel een bijzondere hoogstaande man. De burgemeester vroeg nieuwsgierig aan Koosje wat hij aan het doen was. "Waarom maak je je zo druk om die schelpen" vroeg de burgemeester op een vriendelijke toon. "Maar meneer .. meneer..." Koosje stotterde even, het gaat alleen om deze schelp antwoordde Koosje." Kijk! hij pakte weer een schelp en gooide deze tien meter de zee in en Koosje zei: "óók deze schelp is toch weer geholpen." De Burgemeester wandelde verder en Koosje ging door met het schelpen verzamelen. Van af dat moment ging er iets vreemds met Koosje gebeuren. 15 jaar later na de 2e wereld oorlog begin jaren 50 ging burgemeester Van Rotsenburg benzine tanken bij het nieuwe tankstation. Een flink uit de kluiten gewassen man met een witte overall kwam uit het wit geel rood omrande hokje naar buiten gelopen en pakte een slang uit een benzine pompsysteem. "Goede morgen mijnheer de burgemeester"zei de pomp bediende en vroeg? " moet ik hem helemaal volgooien." "Doe dat maar zei de burgemeester." Er ging zeker 60 liter in de Citroën Traction Avant. Toen na 5 minuten de tank vol was dat duurde erg lang in die tijd stond de teller op de pomp met zwarte cijfertjes op FL: 13,51 De tank was nu vol. "Moet het olie pijl ook nog even nagekeken worden vroeg? de benzinepomp bediende." "niet nodig .. jongstleden gebeurt antwoordde de burgemeester." Met wat piepend geluid werd met spons en zeem de voorruit van de Citroën schoongemaakt. Dat hoorde zo in die tijd. De ramen waren schoon en de pompbediende vroeg heel beleeft "Moet ik het op de rekening van de gemeente zetten? Het is dertien gulden en eenenvijftig cent." "Verrek zei de burgemeester.. nu zie ik het pas, dat is Koosje van vroeger.. maar nu zeg ik toch Koos." "Wat is dat een benzinepomp bediende ! Wat knap van je dat je werkt." Koos moest even glimlachen. "Koos! dit gaat niet op de rekening ik rij privé vandaag." De burgemeester pakte 4 papieren rijksdaalders, 3 losse guldens en twee kwartjes en een cent om te betalen. Hij overhandigde dit aan koos. En daarna haalde hij nog een muntstuk uit zijn portemonnee, "Koos dit dubbeltje is voor jou omdat je zo je best doet." "Maar burgemeester "antwoordde Koos dat hoeft toch helemaal niet; ik verdien geld." "Koos pak dat dubbeltje nou maar aan, want net als die schelpen die je vroeger in zee gooiden is dat dubbeltje toch ook geholpen." En koos pakte het dubbeltje aan en bedankte de burgemeester. De Citroën reed weg en Koos ging vol goede moed in het wit, geel rood omrande hokje zitten met een grote witte schelp aan de gevel. Auteurs: De Amateur Kunstenaars. ©
´Een Geheugen zonder Toeval´
Het was een regenachtige avond in Amsterdam. Pieter zat aan de roulettetafel in het casino, hopend op een grote winst. Hij had al zijn geld ingezet op rood, want hij geloofde dat het zijn gelukskleur was. hij had al vier keer achter elkaar verloren, maar hij dacht dat de kans op rood nu groter was. Hij negeerde de waarschuwingen van zijn vrienden, die hem adviseerden om te stoppen. Hij was ervan overtuigd dat hij deze keer zou winnen. De croupier draaide aan het wiel en liet het balletje vallen. Pieter hield zijn adem in en keek gespannen naar het draaiende wiel. Het balletje stuiterde over de nummers en kwam uiteindelijk tot stilstand. Het was zwart. Pieter slaakte een kreet van ontzetting en sloeg met zijn vuist op de tafel. Hij had alles verloren. Hij kon het niet geloven. Hoe kon het toeval zo wreed zijn? Hij stond op en liep verslagen naar de uitgang. Hij zag een poster aan de muur hangen, met een citaat van Godfried Bomans: "wat spelers telkens weer vergeten, is, dat ook het toeval geen geheugen heeft." Pieter las de woorden en voelde een steek van spijt. Hij besefte dat hij een domme fout had gemaakt. Hij had zich laten lijden door een denkfout, die bekend staat als de gokkersmisvatting. Hij had gedacht dat het toeval een patroon volgde, dat hij kon voorspellen. Maar het toeval is willekeurig en onvoorspelbaar. Het maakt niet uit wat er eerder is gebeurd, elke draai aan het wiel is een nieuw spel. Pieter zuchtte en liep naar buiten. Hij had een harde les geleerd. Hij nam zich voor om nooit meer te gokken. Hij hoopte dat hij nog iets kon maken van zijn leven, zonder geld en zonder geluk. Auteur: Bingky & Friends ©
Wat kunst en wetenschap met elkaar gemeen hebben
Hij was een kunstenaar, zij was een wetenschapper. Ze hadden elkaar ontmoet op een conferentie, waar ze allebei een presentatie hadden gegeven over hun werk. Hij was gefascineerd door haar onderzoek naar de kwantummechanica, zij was onder de indruk van zijn schilderijen die de complexiteit van het universum weergaven. Ze raakten aan de praat, en ontdekten dat ze veel gemeen hadden. Ze deelden een passie voor het verkennen van de onbekende werkelijkheden die zich achter de zichtbare wereld verborgen. Ze besloten om samen te werken aan een project, dat kunst en wetenschap zou combineren. Hij zou een schilderij maken, gebaseerd op haar experimenten met deeltjesversnellers. Zij zou een artikel schrijven, geïnspireerd door zijn visie op de kosmos. Ze hoopten zo een nieuwe dimensie te openen, die zowel esthetisch als intellectueel zou zijn. Ze werkten maandenlang aan hun project, in een kleine studio die ze samen hadden gehuurd. Ze wisselden ideeën uit, daagden elkaar uit, inspireerden elkaar. Ze voelden zich steeds meer verbonden, niet alleen door hun werk, maar ook door hun gevoelens. Ze werden verliefd. Op een dag, toen ze klaar waren met hun project , besloten ze om het aan elkaar te laten zien. Hij onthulde zijn schilderij, dat een explosie van kleuren en vormen was. Het leek op een abstracte weergave van een atoom, maar tegelijkertijd ook een sterrenstelsel. Zij liet hem haar artikel lezen, dat een elegante en poëtische uitleg was van de kwantumfysica. Het ging over de dualiteit van golven en deeltjes, maar ook over de harmonie van chaos en orde. Ze keken elkaar aan, en zagen in elkaars ogen de reflectie van hun eigen creatie. Ze beseften dat ze iets bijzonders hadden gemaakt, iets dat meer was dan de som van hun delen, Ze hadden een ontdekking gedaan, die zowel kunst als wetenschap overstegen. Ze hadden elkaar gevonden. Auteurs: Bingky & Friends. ©
´De Geheelonthouders hebben gelijk, maar de Drinkers weten waarom´
Zij had nooit gedacht dat zij zou stoppen met drinken. Zij hield van de roes, de gezelligheid, de vergetelheid. Zij hield van de kroeg, waar zij haar vriendinnen en vrienden trof en haar zorgen verdronk. Zij hield van de fles, die haar troostte en warmte gaf. Maar zij hield niet van de kater, de hoofdpijn, de misselijkheid. Zij hield niet van de ruzies, de schulden, de eenzaamheid. Zij hield niet van zichzelf, als zij in de spiegel keek en een bleke, vermoeide, verlopen vrouw zag. Zij wist dat zij moest stoppen, maar zij kon het niet. Zij had het vaak geprobeerd, maar zij hield het nooit vol. Zij was verslaafd, en zij kon niet zonder. Tot die ene dag, toen alles veranderde. Toen zij wakker werd in een ziekenhuisbed, met slangen in haar armen en een dokter aan haar zijde. Toen zij hoorde dat zij een levercirrose had, en dat zij nog maar een paar maanden te leven had. Toen besefte zij dat ze haar leven had vergooid, en dat zij niets meer had om voor te leven. Toen besloot zij om te stoppen met drinken. Niet omdat zij wilde leven, maar omdat zij wilde sterven met waardigheid. Omdat zij wilde bewijzen dat zij nog iets kon. Omdat zij wilde laten zien dat zij niet alleen een drinker was, maar ook een mens. Zij sloot zich aan bij een zelfhulpgroep, waar zij steun vond bij lotgenoten. Zij ging naar een psycholoog, waar zij leerde om te gaan met haar emoties. Zij zocht contact met haar familie, waar zij om vergeving vroeg. zij maakte haar testament op, waar zij haar bezittingen naliet aan goede doelen. Zij stopte met drinken, en ze voelde zich beter. Zij kreeg meer energie meer helderheid, meer rust. Zij kreeg meer respect, meer waardering, meer liefde. Zij kreeg meer zin in het leven, ook al wist zij dat het bijna voorbij was. Zij stopte met drinken, en zij had gelijk. Zij had gelijk om te kiezen voor zichzelf, voor haar gezondheid, voor haar geluk. Zij had gelijk om te breken met haar verslaving, met haar verleden, met haar fouten. Maar alleen de drinkers wisten waarom. Alleen de drinkers begrepen wat zij had opgegeven, wat zij had gemist, wat zij had verloren. Alleen de drinkers voelden wat zij voelde, toen zij soms nog verlangde naar een slokje, naar een glaasje, naar een borreltje. Alleen de drinkers wisten waarom zij stopte met drinken. En waarom zij soms nog wilde drinken. Auteurs: Bingky & Friends ©
Turbulentie van Ganzen
Er was eens een boerin die heel veel van haar ganzen hield. Ze gaf ze elke dag vers water en graan, en liet ze vrij rondlopen op haar land. De ganzen waren dol op de boerderij en volgden haar overal waar ze ging. Op een dag brak er een hevig onweer los boven de boerderij. De lucht werd donker en de donder klonk luid. De boerin maakte zich zorgen om haar ganzen en rende naar buiten om ze naar binnen te halen. Maar tot haar verbazing zag ze dat de ganzen niet bang waren voor onweer. Ze vlogen juist in grote cirkel om de boerderij heen, alsof ze die wilden beschermen en door hun instinct met het klapperen van hun vleugels een magnetisch geladen veld lieten verplaatsen. Daar door sloeg de bliksem niet in en vaak bij andere boeren wel, maar die hadden geen tijd om voor ganzen te zorgen. De boerin begreep er niets van, maar bleef naar het wonderlijk schouwspel kijken. Ze merkte dat de bliksem nooit insloeg in de boerderij of in de buurt ervan. Het leek wel alsof de ganzen met hun vleugels een soort schild vormden dat het onweer afweerde. De boerin voelde zich dankbaar en trots op haar ganzen, die zo dapper en trouw waren. Het onweer duurde niet lang, en al snel klaarde de lucht weer op. De ganzen landen weer op het erf en kwamen naar de boerin toe. Ze gakten vrolijk en staken hun koppen onder haar armen. De boerin knuffelde ze allemaal en gaf ze een extra portie graan. Ze wist dat ze de beste ganzen van de wereld had, en dat ze nooit meer bang hoefde te zijn voor het onweer. Auteurs: Bingky & Friends ©
Zij noemde zichzelf een antropologe, maar ze had geen diploma of baan in die richting. Zij was gewoon gefascineerd door mensen die anders waren dan haar, die een levensstijl hadden die zij niet begreep of goedkeurde. Zij bestudeerde ze als een wetenschapper, observeerde hun gedrag, maakte aantekeningen, analyseerde hun motieven en drijfveren. Ze had geen empathie of respect voor hen, ze zag ze als objecten van haar nieuwsgierigheid. Zij had verschillende doelgroepen voor haar onderzoek: daklozen, drugsverslaafden, prostituees, sekteleden, criminelen, extremisten. Zij zocht ze op in hun eigen omgeving, mengde zich onder hen, deed alsof zij een van hen was. Ze stelde vragen, luisterde naar hun verhalen, nam deel aan hun activiteiten. Zij deed alles om hun vertrouwen te winnen en hun geheimen te ontrafelen. Zij dacht dat ze slim en voorzichtig was, dat zij geen risico liep. Ze dacht dat zij zich kon losmaken van haar onderwerpen, dat zij niet beïnvloed werd door hun ideeën of emoties. Zij dacht dat zij de controle had over haar hobby, dat zij kon stoppen wanneer zij wilde. Ze had het mis. Op een dag werd zij betrapt door een van haar doelgroepen. Ze hadden haar aantekeningen gevonden, haar ware identiteit ontdekt. Ze waren woedend, voelden zich verraden, gebruikt, bespied. Ze besloten haar een lesje te leren, haar te laten zien hoe het voelde om een vreemd, afwijkend of in sommige gevallen een onbesproken levensgedrag te hebben. Ze ontvoerden haar, brachten haar naar een afgelegen plek, martelden haar, verminkte ze, dwongen haar tot dingen die zij nooit had willen doen. Ze filmden alles, zette het online, maakte haar beroemd. Zij smeekte om genade, om vergeving, om dood. Zij kreeg niets van dat alles. Zij werd een studieobject voor anderen, net zoals zij dat voor hen was geweest. Auteurs : Bingky & Friends ©
Het was een koude winteravond in het kleine dorpje Graspolder. In het huisje van de familie de Gunst brandde een gezellig haardvuur. Vader de Gunst was net thuisgekomen van zijn werk als timmerman. Hij had een lange dag gehad, maar hij was tevreden met zijn vakmanschap. Hij had een mooie kast gemaakt voor de Burgemeester, die hem goed zou betalen. Moeder de Gunst stond in de keuken een eenvoudige maar voedzame maaltijd te bereiden. Ze had aardappels, wortels en uien gekookt, en een stuk spek gebakken. Het spek kwam van hun eigen varken, dat ze met veel zorg hadden vetgemest. Ze hadden het varken geslacht vlak voor de winter, en het vlees gezouten en gerookt. Zo hadden ze genoeg voorraad voor de hele winter. De kinderen de Gunst, Piet en Anna, zaten aan tafel hun huiswerk te maken. Ze gingen allebei naar de dorpsschool, waar ze goed hun best deden. Ze wilden later net zo hard werken en sparen als hun ouders. Ze wisten dat ze niet veel luxe hadden, maar ze waren gelukkig met wat ze hadden. Toen het eten klaar was, schoven ze allemaal aan tafel en dankten God voor hun dagelijks brood. Ze genoten van de warme maaltijden en het gezelschap van elkaar. Ze praatten over hun dag , hun plannen en hun dromen. Na het eten hielpen de kinderen met de afwas, terwijl vader de Gunst zijn pijp aanstak en moeder de Gunst een kopje thee inschonk. Ze gingen vroeg naar bed, want morgen was er weer een nieuwe dag vol werk en plicht. Maar voordat ze gingen slapen, keken ze nog even naar de balk boven de haard, waar nog meer stukken spek hingen te drogen. Ze glimlachten tevreden, want ze wisten dat in huishoudens waar zuinigheid en vlijt heerst groeit het spek aan de balk. Auteurs: Bingky & Friends
De Slimme ontdekkingsreiziger
Er was eens een dappere ontdekkingsreiziger die graag nieuwe landen en culturen wilde ontdekken. Hij was niet bang voor de gevaren en de ontberingen die hij onderweg zou tegenkomen. Hij had een grote nieuwgierigheid en een avontuurlijke geest. Op een dag besloot hij om een onbekend continent te verkennen, waarvan hij had gehoord dat het vol was van wonderen en mysteries. Hij nam een schip en een bemanning mee en zeilde over de oceaan, op zoek naar het beloofde land. Na vele weken varen, kwam hij eindelijk aan bij de kust van het continent. Hij was verbaasd door de schoonheid en de diversiteit van het landschap. Hij zag hoge bergen, groene bossen, uitgestrekte vlaktes, glinsterende meren en exotische dieren. Hij wilde meer zien en leren over de nieuwe wereld, dus hij ging aan land met een kleine groep van zijn mannen. Hij liet de rest van de bemanning achter op het schip, met de opdracht om te wachten op zijn terugkeer. Hij begon aan zijn tocht door het continent, volgde rivieren, kruiste valleien, klom over heuvels en daalde af in grotten. Hij ontmoette verschillende stammen van inheemse mensen, die hem vriendelijk of vijandig ontvingen, afhankelijk van hun gewoonten en overtuigingen. Hij leerde hun talen, hun gebruiken, hun kunst en hun religie. Hij verzamelde voorwerpen, planten, dieren en verhalen die hij nog nooit eerder had gezien of gehoord. Hij was gefascineerd door alles wat hij ontdekte en voelde zich gelukkig en vervuld. Hij dacht dat hij de eerste was die deze paden opende en dat hij later beroemd en bewonderd zou worden door de wijzen van zijn land. Maar op een dag kwam hij in een dorp waar hij een oude man ontmoette die hem zei dat hij niet de eerste was die daar kwam. De oude man zei dat hij een filosoof was die vele jaren geleden ook een continent had bezocht en bestudeerd. Hij zei dat hij veel meer wist dan de ontdekkingsreiziger over de geschiedenis, de geografie, de politiek, de wetenschap en de filosofie van deze wereld. De ontdekkingsreiziger was verbaasd en vroeg hem hoe hij dat had gedaan. De filosoof antwoordde dat hij niet met een schip of een groep mannen was gekomen, maar alleen met een boek. Een boek dat alle kennis bevatte die ooit door mensen was verzameld of bedacht. Een boek dat hem in staat stelde om te reizen met zijn geest, zonder zijn lichaam te verplaatsen. De ontdekkingsreiziger vond dit ongelooflijk en wilde het boek zien. De filosoof liet hem het boek zien, dat er heel oud en versleten uitzag. Het had geen titel of auteur, alleen maar pagina 's vol met tekens en symbolen die de ontdekkingsreiziger niet kon begrijpen. De filosoof zei dat het boek een magisch boek was, dat zich aanpaste aan de lezer en hem liet zien wat hij wilde weten of leren. Hij zij dat het boek hem geleerd had hoe hij moest communiceren met de inheemse mensen, hoe hij moest overleven in de natuur, hoe hij moest genieten van de schoonheid en de wijsheid van deze wereld. De ontdekkingsreiziger was onder de indruk en vroeg hem of hij het boek mocht lenen of kopen. De filosoof weigerde en zei dat het boek zijn kostbaarste bezit was en dat hij het nooit zou afstaan. Hij zei dat het boek zijn leven had veranderd en dat hij er nog steeds veel van leerde. De ontdekkingsreiziger werd boos en zei dat de filosoof een egoïst was en dat hij het boek niet verdiende. Hij zei dat hij het boek zou moeten delen met de rest van de wereld, zodat iedereen kon profiteren van de kennis en de wijsheid die het bevatte. De filosoof glimlachte en zei dat de ontdekkingsreiziger een dwaas was en dat hij het boek niet begreep. Hij zei dat het boek niet zomaar een verzameling van feiten en ideeën was, maar een levend wezen dat een relatie had met de lezer. Hij zei dat het boek niet kon worden gekopieerd of gestolen, maar alleen kon worden ervaren en geïnterpreteerd. Hij zei dat het boek hem had geleerd dat er niet één waarheid of werkelijkheid was, maar vele. Dat er niet één pad of bestemming was, maar vele. Dat er niet één manier van leven of denken was, maar vele. Hij zei dat het boek hem had geleerd om te respecteren en te waarderen de diversiteit en de complexiteit van deze wereld. Om te luisteren en te leren van de anderen, zonder te oordelen of te domineren. om te zoeken en te ontdekken, zonder te verstoren of te vernietigen. Hij zei dat het boek hem had geleerd om te zijn en te laten zijn. De ontdekkingsreiziger begreep niets van wat de filosoof zei en vond hem een gek. Hij dacht dat hij zijn tijd had verspild met een oude dromer die niets wist van de wereld. Hij besloot het dorp te verlaten en zijn reis voort te zetten, in de hoop dat hij ooit het magische boek zou vinden en bezitten. De filosoof keek hem na en schudde zijn hoofd. Hij sloeg het boek dicht en legde het in zijn tas. Hij stond op en ging verder met zijn leven, in harmonie met zichzelf en met deze wereld. Auteurs: Bingky & Friends
Hij heeft het verleden opnieuw verzonnen
Hij had altijd al een levendige fantasie gehad. Als kind verzon hij verhalen over ridders, draken en prinsessen. Hij tekende kaarten van imaginaire werelden en bouwde kastelen van karton. Hij droomde ervan om een beroemde schrijver te worden, maar het leven had andere plannen voor hem. Hij werd volwassen, ging studeren, trouwde, kreeg kinderen en werkte als accountant. Hij had een comfortabel leven, maar hij miste iets. Hij miste de magie, de avontuur, de creativiteit. Hij miste zijn verhalen. Op een dag besloot hij om zijn oude schriften en tekeningen tevoorschijn te halen. Hij bladerde door de vergeelde pagina ´s en voelde een golf van nostalgie. Hij herinnerde zich hoe hij urenlang kon wegdromen in zijn eigen wereld. Hij besloot om een van zijn verhalen af te maken, als een eerbetoon aan zijn jeugd. Hij sloot zich op in zijn studeerkamer en begon te schrijven. Hij schreef over een jonge held die op zoek ging naar een verloren schat in een verborgen koninkrijk. Hij schreef over de gevaren, de vrienden en de vijanden die hij onderweg tegenkwam. Hij schreef over de liefde die hij vond bij een mooie prinses. Hij schreef met passie, met plezier, met vuur. Hij merkte niet dat de tijd voorbij vloog. Hij merkte niet dat zijn vrouw hem riep voor het avondeten. Hij merkte niet dat zijn kinderen hem wilden knuffelen voor het slapen gaan. Hij merkte niet dat de zon onderging en de maan opkwam. Hij merkte alleen zijn verhaal. Hij schreef tot hij geen woorden meer had. Hij schreef tot hij het einde bereikte. Hij schreef tot hij tevreden was. Toen legde hij zijn pen neer en keek naar zijn werk. Hij glimlachte. Hij stond op en liep naar het raam. Hij keek naar de sterrenhemel en voelde een vreemde sensatie. Hij voelde zich licht, vrij, gelukkig. Hij voelde zich alsof hij net een reis had gemaakt naar een andere wereld. Een wereld die hij zelf had gecreëerd. Hij besefte dat hij iets bijzonders had gedaan. Hij had het verleden opnieuw verzonnen om de schoonheid van de toekomst te zien. Hij had zichzelf opnieuw uitgevonden als een schrijver. Hij sloot zijn ogen en deed een wens. Hij wenste dat zijn verhaal gelezen zou worden door iemand die het zou waarderen. Iemand die ook zou dromen van ridders, draken en prinsessen. Iemand zoals jij. Auteurs: Bingky & Friends
Er was eens een stad waar de mensen dol waren op spreuken. Ze hadden een grote bibliotheek vol met boeken die allerlei wijze uitspraken bevatten. Elke dag gingen ze naar de bibliotheek om spreuken te lezen en te bespreken. Ze dachten dat ze daardoor wijzer werden en beter konden leven. Maar in werkelijkheid begrepen ze de spreuken niet echt. Ze namen letterlijk, zonder na te denken over de diepere betekenis of de context, Ze gebruikten ze om hun eigen mening te bevestigen of om anderen te bekritiseren. Ze spraken elkaar ook vaak tegen, want er waren veel spreuken die elkaar leken tegen te spreken. Ze raakten verward en ruzieden over welke spreuk de juiste was. Zo zeiden sommigen: "Wie niet waagt, die niet wint," En anderen zeiden: "Bezint eer ge begint." Sommigen zeiden: "Eerlijk duurt het langst." En anderen zeiden: "Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel." Sommigen zeiden: "Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht." En anderen zeiden: "Wie het onderste uit de kan wil hebben, krijgt het lid op zijn neus." De mensen van de stad waren zo bezig met het lezen en citeren van spreuken, dat ze vergaten om naar hun eigen hart te luisteren en naar hun eigen verstand te handelen. Ze verwaarloosden hun werk, hun gezin, hun vrienden en hun geloof. Ze leefden niet echt, maar herhaalden alleen maar woorden. Op een dag kwam er een vreemdeling naar de stad. Hij zag hoe de mensen met hun spreuken omgingen en schudde zijn hoofd. Hij besloot om hen een lesje te leren. Hij ging naar de Bibliotheek en schreef op een groot vel papier: "Dit is de wijste spreuk van allemaal." Hij hing het papier op een prominente plek in de bibliotheek en ging weg. De volgende dag stroomden de mensen naar de bibliotheek om de wijste spreuk van allemaal te lezen. Ze waren erg nieuwsgierig en verwachtingsvol. Maar toen ze het papier zagen, waren ze teleurgesteld en boos. Er stond namelijk niets op het papier, behalve een grote punt. "Wat is dit voor onzin?" riepen ze uit. "Dit is geen spreuk, dit is een belediging! Wie heeft dit gedaan? Dit moet een grap zijn!" Maar niemand wist wie het papier had opgehangen of waarom. De mensen begonnen te discussiëren over wat de punt betekende. Sommigen dachten dat het een symbool was voor het einde van alle wijsheid. Anderen dachten dat het een uitdaging was om zelf iets wijzer te bedenken. Weer anderen dachten dat het een teken was van nederigheid of stilte. Maar niemand begreep dat de punt eigenlijk een spiegel was. Een spiegel die hen liet zien dat ze zelf de bron van wijsheid waren, als ze maar durfden om naar binnen te kijken en naar buiten te handelen. Een spiegel die hen liet zien dat spreuken alleen maar hulpmiddelen waren, geen doelen op zich. Een spiegel die hen liet zien dat wijsheid niet iets was wat je kon lezen, maar iets wat je moest leven. Auteurs: Bingky & Friends
´De Kunstschilder die zijn schilderijen niet kon verkopen´
(Let op het verhaal moet nog geredigeerd worden) Een kunstenaar die een schilderij van zijn werk wilde verkopen en het aan de straatstenen niet kwijt kon. Hij kwam in contact met een winkelier in de stad en vroeg of het in de etalage gezet kon worden. De winkelier had er wel belangstelling voor zuiver alleen de mensen keken er niet naar maar het vulde de ruimte in de etalage op en de andere producten kregen meer aandacht. Wil je het ook verkopen? "Vroeg de winkelier" zeker "antwoorde de kunstenaar." En dat voor € 1000,= ! "zei de winkelier." Alleen vandaag; en morgen zien we wel verder. De schilder had er een soort digitale teller naast gezet en het bedrag stond op duizend Euro. De mensen die voorbij liepen of door de etalage keken waren verbijsterd. Wat een bedrag en dat voor zo´n raar onverkoopbaar schilderijtje. De mensen lachten er om en sommigen hoofdschuddend wat een grap. De volgende dag was de verkoop prijs iets gezakt. Op de teller stond €999,= wat voor de mensen in de stad van de zotte was. En zo ging het maar door dag en dag iedere dag een euro eraf en de mensen keken er niet meer naar. Na ruim 2 jaar was de teller gezakt tot ongeveer €300,= en nog steeds geen belangstellende die het wou kopen. Na een jaar later stond de teller bijna op €1,= en de mensen begonnen er weer aardig over te praten en sommigen zeiden voor één euro straks voor dat pruts schilderijtje, zelfs gratis of van niks wil ik het niet hebben en dan moet moet ik het nog naar de vuilverwerking brengen ; mijn vrouw wil zo´n ding niet aan de muur hebben. Het nul Euro punt was genaderd een Euro en de mensen waren nieuwsgierig wat de winkelier ging doen. Zou die het vandaag weghalen. Maar nee: de volgende dag stond het er nog steeds, maar weer iets onnozel vreemds de teller stond weer op € 1,= en nog steeds te koop. Er werd weer veel gediscussieerd. De volgende dag stond de meter op jawel € 2,= en het begon in de stad wat raadselachtig te worden. Maar de raadselachtigheid verdween snel en niemand lette meer op het schilderij en de meter bleef maar doorlopen iedere dag een euro´t je erbij. Zo ging het maar door jaar in en jaar uit zeker twee decennia lang. Op een dag kwam er een vreemdeling naar de stad een man van middelbare leeftijd en logeerden in het luxte hotel van de stad. Deze vreemdeling liep op een middag de winkel voorbij keek even door de etalage wou doorlopen maar keerden plotseling om. Hij zag het schilderij in de etalage en keek er verbijsterd naar. Hij zag naast het schilderijtje de teller staan en het totaal bedrag op die dag. Het was opgelopen tot tien duizend Euro een astronomisch bedrag . Hij liep naar de winkeldeur en stapte naar binnen. De winkelier keek op en zei "Goede middag" "waar kan ik U mee van dienst zijn." De vreemdeling keek de winkelier aan en vroeg is dat schilderijtje in de etalage te koop voor dat bedrag! De winkelier lachte en antwoorde nee meneer het staat hier al ruim 35 jaar en het is maar een grapje lachte de winkelier. Een grapje zei de vreemdeling en keek de winkelier ernstig aan. Dus het is niet te koop. Wilt U het echt kopen zij de winkelier en voor dat bedrag het is niets waard. O.K. zij de vreemdeling ik koop het en betaal met 10.000,= en hij pakte zijn mobile App en rekende het bedrag af. De winkelier was helemaal ontroerd voor z´on bedrag. De vreemdeling vroeg: leeft de kunstenaar nog; Jazeker antwoorde de winkelier. Mag ik zijn adres hebben vroeg de man . Natuurlijk zei de winkelier ik zal het even voor U opzoeken. Hij keek in de computer printte het adres en overhandigde dit aan deze bijzondere man en met de gedachte dit maak ik nooit meer mee. Het schilderij werd voorzichtig in een speciale verpakking gedaan en intussen komt er een vrij dure auto bolide aanrijden bestemd voor de man die het schilderij gekocht had. Het schilderij werd voorzichtig op de achterbank geplaatst en de man met zijn privé chauffeur stapten in en reden weg. De hele stad was binnen een paar ogenblikken in rep en roer heb je het al gehoord dat gekke schilderij is weg wat zou er aan de hand zijn. Enkele stedelingen hadden de vreemdeling met het schilderij de bolide zien instappen met een groot pakket. Zou die het dan gekocht hebben voor die prijs. Nee toch, iemand met zoveel geld koop toch geen rommel. Intussen was de man met zijn chauffeur aangekomen bij het huis van de kunst schilder. Hij belde aan en een ogenblik later werd er open gedaan. Een wat oudere vrouw vroeg wat is de bedoeling van Uw bezoek. De man keek haar aan en zij is meneer thuis en zou ik die eventueel kunnen spreken over wat schilderijen. Komt U maar mee antwoorde de vrouw. Mijn man is aan het schilderen in zijn atelier. De vreemdeling werd naar een vertrek geleid waar een oudere man op een krukje aan het schilderen was. Ze stelden zich aan elkaar voor en de heer vroeg aan de schilder U maakt hele mooi schilderijen zou ik er een paar kunnen kopen. De schilder lachte en zei U kunt er zeker een paar kopen maar ik durf er eigenlijk niets voor te vragen er is namelijk geen belangstelling voor en als ik € 25,= voor een schilderijtje vraag dan worden de mensen al achterdochtig zoveel geld voor zo'n schilderij dat is toch veel te duur. De vreemdeling zei ik wil ze alle vijf kopen en over de prijs hoeft U zich geen zorgen te maken. Ik betaal direct en hij pakte zijn mobile App en toetste een bedrag en maakte het à la minuut over op de bankrekening die de schilder opgegeven had .De schilder overhandigde een kwitantie want een computer had hij niet daar was hij te arm voor. En bedacht zich nog even en vroeg aan de heer is dat niet een beetje teveel voor die vijf schilderijtjes vijfduizend Euro. De heer begon te lachen en zij U moet toch eens kijken wat ik op Uw rekening gezet heb. De schilder keek op zijn rekening en schrok en gaf een diepe zucht en antwoorden vijftig duizend Euro dat heb ik nog nooit van mijn leven gehad en verdiend. De Heer zei dan kunt U nu eindelijk eens een goede bril kopen. De schilderijen werden óók keurig netjes ingepakt en de bolide reed weg. Op dat moment ging de telefoon de schilder nam op en had de winkelier aan de lijn. Deze vertelde het goede nieuws dat het schilderij in de etalage verkocht was en het totale bedrag van tien duizend Euro op zijn rekening zou zetten. De gehele stad was weer in rep en roer en de vreemdeling ging naar zijn hotel om zijn koffers op te halen en vertrok met de bolide en de schilderijen. Verhaal geschreven door de amateur kunstenaars (moet nog geredigeerd worden) *** ©
